Aż trudno uwierzyć, że to już 20 lat odkąd nie ma Jana Pawła II, dzisiaj Świętego. Tamtej nocy w Polsce i na świecie czas się zatrzymał. Mimo, że wszyscy wiedzieli, iż ta chwila zbliża się nieuchronnie, to jednak nikt nie był na to przygotowany.
Kiedy z Watykanu popłynęła wiadomość, że od godz. 21.37 odszedł Jan Paweł II nikt nie chciał w to uwierzyć. Rozległy się w dzwony, otwarto wszystkie świątynie, gdzie zbierali się spontanicznie ludzie, by się pomodlić za Papieża – Polaka.
Jak Wielki to był człowiek świadczy choć by, że cały świat, ludzie wierzący i niewierzący zjednoczyli się w tej smutnej chwili.
Po Świętym Janie Pawle II zostały wspomnienia, wszystkie dość niezwykłe. Od tego, że ówczesne władze partyjne po wyborze Karola Wojtyły na papieża, kazały mówić i tłumaczyć „Polak potrafi”. Później spotkania w Zakopanem, Ludźmierzu, Rzymie, Jerozolimie, Palestynie, na Ukrainie. Wszędzie ten sam entuzjazm.
Kiedy w stolicy Włoch razem z tysiącami wiernych czaklaiśmy na pojawienie się JPII zaczął padać deszcz. Wtedy Polak, który czasami oprowadzał polskie wycieczki po Rzymie, opowiadał, że zawsze chwilę przed pojawieniem się Papieża opady ustają. Tak było i wtedy. Deszcz ustał i wyjrzało słońce.
Jakiś czas później to samo stało się na Ukrainie. Lało jak cebra. Zrobiło się błoto, ciężkie chmury wisiały nad miejscem, gdzie miała się odbyć msza. Dosłownie minutę przed pojawieniem się JPII na ołtarzu, deszcz przestał padać i pojawiło się słońce. Jak to wytłumaczyć?
Podobnych opowieści jest więcej i z pewnością każdy, kto uczestniczył w spotkaniach z Papieżem ma swoje przemyślenia i wspomnienia.
Cóż! Zostały wspomnienia i tysiące fotografii, które pokazują jak powstawał np. ołtarz w Starym Sączu, po ten smutny dzień…
